Iedere twee weken verzorgt het Beverwijkse Centrum voor Fotografie ISOO.nu een column in Beverwijk-, Heemskerk- en Velsen.Nieuws.nl. Vandaag is het woord aan Yljas Roeper, voorzitter van ISOO.nu, die met een persoonlijke touch inzoomt op de duo-expositie van Michel Mulder en Elisa Hartog, op dit moment te zien bij ISOO.nu
Beelden als herinneringen (Door: Yljas Roeper)
Onlangs werd m’n neef 50. Eén van de gasten, die ik in geen jaren gezien had, vroeg me: “Hoe oud ben jij nu eigenlijk?”. Terwijl m’n neef en ik elkaar lachend aan keken, zei ik: “46, en ik hoef niet in dienst”.
Mijn opa is 87 geworden. In de laatste fase van zijn leven was hij dement. Ik was toen rond de 20. Elke keer als ik bij m’n opa op bezoek kwam, vroeg hij me hoe oud ik was. Als ik hem m’n leeftijd verteld had, vroeg hij steevast: “Moet je niet in dienst?”. Hoe treurig het ook was, we accepteerden het en zoals uit bovenstaande op te maken is, inmiddels is het iets waar we nog zelfs smakelijk om kunnen lachen.
Tegelijkertijd boezemt de dementie van m’n opa me inmiddels ook angst in. Des te meer, omdat een oom inmiddels ook tekenen van dementie begint te vertonen. Vooral die eerste fase, waarin hij zich bewust is van z’n vergeetachtigheid en andere beperkingen, lijkt me heel erg. Maar daarnaast speelt bij ook de vraag of het erfelijk is? Is het ook mijn voorland?
Als je bovenstaande leest, zou je denken dat ik een raspessimist ben. Niets is minder waar; hoewel ik een zekerheidsmens ben, durf ik tegelijkertijd wel te zeggen dat ik het leven zo positief mogelijk probeer te benaderen. Waarom dan toch deze wat negatieve insteek?
Dat heeft alles te maken met de nieuwe duo-expositie bij ISOO.nu, die afgelopen zaterdag 4 maart geopend is. Onderdeel van deze expositie is een reeks gedichten, die ondersteund worden door foto’s. Als je die gedichten leest en bijbehorende foto’s van Michel Mulder bekijkt, dan word je wel even met je neus op de feiten gedrukt. Mensen die hun partner niet meer herkennen. Niet meer weten waar ze zijn. Niet in het heden leven, maar in het verleden. Soms lastig voor henzelf, maar o zo moeilijk voor hun omgeving. Als ik de reizende expositie “Dichter bij dementie” in één woord zou moeten omschrijven, dan is het wel “indrukwekkend!” Alleen dit onderdeel van de duo-expositie is al een bezoek waard.
Dat geldt op z’n minst ook voor de beelden van fotograaf Elisa Hartog, die met haar serie “Story in silence” verhalen van dove mensen vertelt. Zij stelt een serie zwart-wit foto’s tentoon. Grote foto’s, waar je niet omheen kunt. Wat ik aan haar serie vooral mooi vind, is de combinatie van statische beelden, gecombineerd met beweging. Het gebaar wat de geportretteerden uitbeelden, staat vetgedrukt in de beschrijving naast de foto’s.
Meest indrukwekkende foto van die serie vind ik de foto van een jongeman, die aan het syndroom van Usher leidt. Dat is een aandoening, waarbij je niet alleen je gehoor, maar uiteindelijk ook je gezichtsvermogen kunt verliezen. Behalve dat het verhaal indruk maakt, een verhaal waarin de geportretteerde vertelt hoe hij z’n aandoening uiteindelijk geaccepteerd heeft, doet het met mij als fotograaf ook wel iets. Een leven met beelden als herinneringen. Ik probeer ze te maken, maar stel je voor dat dat het enige is wat je nog hebt.
De duo-expositie van Michel Mulder en Elisa Hartog is nog tot en met 15 april 2017 te bewonderen bij ISOO.nu. Op maandagavond* van 20:00 tot 22:00 uur en op zaterdag van 12:00 tot 16:00 uur (Op 13 en 27 maart en 10 april zijn er andere activiteiten, waardoor de expositie beperkt te bezoeken is). 
