Vandaag in het Duin #30: Op zoek naar de welriekende Salomonszegel

Elke maand vertelt Duinbehoud over wat er die maand te zien is in de duinen. Deze maand in de rubriek 'Vandaag in het Duin’ gaan we op zoek naar de welriekende Salomonszegel

Vandaag de dertigste aflevering:

Op de droge, kalkrijke grond van de duinen vindt de welriekende salomonszegel haar plek. Zowel op de duinhellingen als aan de rand of op een open plek in het struikgewas is de blauwgroene plant met haar ellipsvormig bladeren te vinden. Maar ook in het ruige grasland of in de open loofbossen kom je de salomonszegel tegen.

De welriekende salomonszegel is een overblijvende plant. Aan de wortelstok ontstaan in het voorjaar nieuwe stengels. Omdat de wortelstok zich vertakt, groeien de planten vaak in groepen.

De bladeren staan in rijen van twee van voet tot top aan de rechte stengel. De top van de stengel is vaak gebogen. Omstreeks mei- juni ontspringen vanuit de bladoksels hangende, naar één zijde gekeerde klokvormige, roomwitte bloemen met een groene punt aan het einde. De bloemen kunnen alleen staan, maar ook in paren.

De klokvormige bloempjes worden bestoven door langtongige insecten zoals hommels. De vruchten zijn blauwzwarte, berijpte bessen die voor de mens giftig zijn.

In de kalkrijke duinen is de welriekende salomonszegel niet zeldzaam. Haar zustersoort de “gewone salomonszegel” is een soort van de hogere zandgronden en de bossen langs de binnenduinrand. De kruising tussen beide soorten is bekend als de tuinsalomonszegel. Deze is forser dan de stamouders (tot 1 meter), bloeit langer door en vormt geen goede vruchten. De plant is in trek als tuinplant en wordt regelmatig verwilderd gevonden.

Tot enkele decennia terug werden salomonszegels ingedeeld bij de lelieachtigen maar nieuw op DNA gericht onderzoek heeft uitgewezen dat ze meer verwant zijn aan de aspergefamilie. Dat wisten ze in China al langer. Daar is de plant een delicatesse. De wortel worden o.a. geroosterd en als snack gegeten, en de jonge scheuten bereid als asperge.