Iedere twee weken verzorgt Barbara Middendorp en met een knipoog geschreven mode-column op Beverwijk-, Heemskerk- en Velsen.Nieuws.nl. Vandaag alweer haar zevende column, waarin zij al helemaal bezig is met de collectie voor volgende winter… zelfs in de trein.
Ik had slechts één missie…
(door Barbara Middendorp)
Afgelopen week was het dus Amsterdam Fashion Week, een beroemd feestje voor mode minnend Nederland dat ieder jaar in januari en juli plaatsvindt.
Voor ons als winkeliers is dit ook vaak de start van het nieuwe inkoopseizoen. Terwijl de voorjaarscollectie voorzichtig zijn intrede maakt in de winkels, zijn wij in januari en februari volop bezig met de inkoop voor aankomende winter. En dat beperkt zich niet tot de beursbezoeken. Ongeacht waar we zijn of lopen zijn we in deze periode gefocust op de mode om ons heen. Zo ook gisteren.
Samen met m’n mams had ik een afspraak in Nijmegen en om het ‘ we maken er een dagje van’ gevoel compleet te maken, besloten we met de trein te gaan. En dat lieve mensen, is voor autominnend Nederland best een uitdaging.
Inchecken, uitchecken, überhaupt alles moet je checken in de trein. Of je niet struikelt over het trapje, of je niet blijft haken achter een vouwfiets, of je niet op iemands voeten gaat staan als je over hem heen klimt om te gaan zitten, of je niet te hard door je telefoon schreeuwt zodat de volgende coupé ook weet wat je vanavond eet, maar vooral dat je niet moet laten merken dat je stiekem wél zit te gluren naar al die andere mensen. Want dat doe ik dus, écht!
Tegen een dagje in de trein kan geen Fashion Week op. Hier zie je de ‘echte’ mensen. Je ziet wat men draagt en zult je begrijpen dat voor de gemiddelde vriendinnenclub die een dagje gaat shoppen een paar platte schoenen en jas met capuchon toch net iets draagbaarder zijn als een 3d geprinte jurk van gerecycled papier.
Je hoopt dat de bralbak, die het met zijn bralbakkende vriendjes, onder de noemer ‘Hé gast…’ , over zijn stageplek heeft, liefst nog vóór zijn stage, even door zijn moeder wordt aangesproken op het feit dat een goor, ongestreken met klodder eigeel besmeurd overhemd, rode sokken, te korte broek en overgewaardeerd ego niet écht bijdragen aan de kans op die stageplek.
Met gemengde gevoelens hoop je stiekem toch dat de reorganisatie onder het ANWB personeel niet zal leiden tot het einde van de uniseks rage van het eigenkleding merk, aangezien het oudere echtpaar van verderop duidelijk niet meer bezig is met zichzelf bewijzen maar nu gewoon saampjes geniet. Geniet van de tijd, geniet van elkaar en ook zeker geniet van het niet meer móeten maar mógen, en dan is praktisch misschien wel net zo goed als ultra hip. 
En ook bijna had ik een stukje papier uit m’n LINDA gescheurd om een briefje aan die charmante dame te schrijven; “Wat bent u een leuk mens, wat fantastisch om te zien dat u maling heeft aan alle ongeschreven regels over leeftijd en wat staat die hoed u geweldig!” .
Helaas is het er niet van gekomen, ik bleef hangen in de editorial van Linda, waarin ze beschrijft hoe ze met hoofdluis op het Televizier Gala zat. Hi-la-risch… maar ik hoef denk ik niet uit te leggen dat er in die overvolle trein gelijk weer iets te checken viel.
Enfin, ik had één missie en dat was kleur in de collectie en indien mogelijk warme truien voor een gure winter.
Op de terugweg in de trein checkte ik voor alle zekerheid nog even mijn orderbon en eerlijk is eerlijk….die zwarte jurkjes zijn om op te vreten zo leuk!
Nog acht afspraken te gaan, komt goed!
Check… !
