Column van de Dag: Mijn ontmoeting met Trump

Foto: Wim Meijer Fotografie

‘Toen het mijn beurt was, vroeg Trump zonder me aan te kijken hoe ik heette. ‘Mick’, zei ik. ‘As in Mick Jagger’. ‘Or Mickey Mouse,’ sprak hij.’ Onze columnist over zijn bijzondere ontmoeting met Donald Trump.

Mijn ontmoeting met Trump (door: Mick Boskamp)

Het is dubbel. Als Trump straks om wat voor reden dan ook geen president van de Verenigde Staten meer is, zal ik blij zijn, maar ik denk ook dat ik hem ga missen. Want POTUS Trump is een soort hobby van me geworden. Ik volg alles over die man. Elke dag spel ik de sites van The Washington Post, The Huffington Post, The New York Times, The Newyorker, Politico, BuzzFeed en The Daily Beast. Als inwoner van Zandvoort zou ik me drukker moeten maken om wat zich dichter bij huis afspeelt, zoals over het circuit en het Formule 1-circus of over de nieuwe burgemeester. Ik weet niet eens of er al een nieuwe burgemeester bekend is gemaakt. Dat komt natuurlijk omdat ik alleen maar met Trump bezig ben.

Het is fascinerend. Sinds hij president is, heeft hij meer dan 8000 misleidende statements of leugens verkondigt en daar komen elke dag gemiddeld 15 bij. Met mijn boerenverstand lijkt me dat voldoende reden om die man voorgoed naar Siberië te verbannen (kan hij daar fijn voetjevrijen met zijn liefje Poetin), maar hij blijft voorlopig gewoon zitten waar hij zit. Je zou denken dat het voor de man zelf vrij gênant is om door de zogenaamde factcheckers van de grote kranten dagelijks te worden ontmaskerd als pathologische leugenaar, maar vergeet niet dat Trump slimmer is dan je denkt. Dat liegen heeft een reden. En die reden heet dominantie. Mensen een leugen te laten accepteren, is de ultieme controle, namelijk over de werkelijkheid, die Trump eigenhandig op zijn kop zet.

Je gaat het misschien niet geloven, maar ik heb Trump ooit een hand gegeven. Het gebeurde in de winter van 1987. Ik was in New York op Fifth Avenue aan de wandel, toen ik bij Trump Tower een enorme rij mensen voor de ingang zag staan. Nieuwsgierig als ik ben, vroeg ik aan iemand wat hier gaande was. De rij was voor Donald Trump die zijn boek The Art Of The Deal aan het signeren was.

Ik dacht: ‘Dat lijkt me nou een leuk en uniek souvenir van mijn bezoek aan de Big Apple, een boek van de man die daar een stevige hap uit genomen heeft.’

Een kwartier later schuifelde ik het gebouw binnen en ik werd overdonderd door wat ik zag aan pompeuze wansmaak. De hal was enorm en overal blonk goud en schitterde marmer. In de verte zag ik een waterval.

Donald Trump zat aan een tafel en signeerde zijn boek. Hij had toen al raar haar, maar niet zo raar als nu. Naast hem bevond zich een vrouw met een geldkistje, die de betalingen in ontvangst nam. Links en rechts van de tafel stonden mannen van de beveiliging met oortjes in.

Toen het mijn beurt was, vroeg Trump zonder me aan te kijken hoe ik heette. ‘Mick’, zei ik. ‘As in Mick Jagger’. ‘Or Mickey Mouse,’ sprak hij. De vrouw achter het geldkistje moest lachen. Met een handschrift dat toepasselijk op de krabbels van een op hol geslagen leugendetector leek, zette hij een opdracht in het boek: To Mick. Best Wishes. Donald Trump. En met The Art Of The Deal, het boek dat zijn favoriete titel zou worden op de bijbel na, onder mijn arm stapte ik weer de Newyorkse kou in.

Crooked Hillary. Lyin’ Ted. Cheatin’ Obama. Leakin’ James Comey. Micky Mouse.

Aanmelden nieuwsbrief
Cookieinstellingen