Een nieuwe column van milieuactiviste Reva Beek over de Klimaatmars van afgelopen zondag in Amsterdam, waar zij, samen met broer, zussen, zwager, wat nageslacht plus een goede vriend het ‘takkeweer’ trotseerde om demonstratief aandacht te vragen voor het klimaat.
Klimaatmars (door: Reva Beek)
Afgelopen zondag ben ik samen met 40 duizend Nederlanders de straat op gegaan voor de klimaatmars in Amsterdam.
Het was klote weer. M’n poncho en m’n schoenen waren niet waterdicht, dus mijn tenen waren al onderkoeld voordat we van start gingen, en de regen liep zo vanuit mijn nek, via mijn rug, mijn onderbroek in. Maar op de een of andere manier had dat juist een positieve uitwerking op mij, want het benadrukte dat demonstreren niet voor de lol gedaan wordt, en dat ondanks dat hondenweer er dus een heleboel mensen waren die zich daardoor niet lieten afschrikken en samen met hun pluutje naar de Dam afreisden.
Ikzelf was in het gezelschap van mijn broer, zussen, zwager, wat nageslacht plus een goede vriend. Ergens langs de route was er ook nog een tante van ons aan het optreden met het Haarlems straatorkest, die ons demonstranten een muzikaal hart onder de riem wilden steken.
Mijn zoon van 9 had ik dit keer bij zijn vader gedropt. Vorige maand had ik hem al meegelokt naar de scholierenstaking in Den Haag waar we met mijn zus en een handjevol kinderen de straat op gingen, dus hij vond het wel even mooi geweest.
Toen ik klein was, ben ik ook twee keer bij een demonstratie aanwezig geweest. De eerste keer was samen met mijn vader bij de abortuskliniek in Heemstede, om tegen abortus te demonstreren.
De tweede demonstratie was een paar jaar later, dit keer samen met diezelfde tante als van het Haarlems straatorkest en mijn twee zussen. Die demonstratie was ook in Amsterdam op de Dam, maar waar we voor demonstreerden, geen idee. Ik herinner mij alleen de terugreis, toen ik nog even de trein uit sprong om op het perron wat weg te gooien, en de trein vervolgens zo voor mijn neus wegreed en mij als klein meisje daar alleen achterliet.
Ik ben dankbaar dat mijn ouders (en tante) mij hebben laten inzien dat je mag laten zien waar je voor staat en dat je daar ook best wat voor over mag hebben.
Maar goed, de demonstraties zelf hebben destijds weinig indruk op mij gemaakt. Ik herinner me er nauwelijks iets van. Als kind volgde ik gewoon mijn ouders (of tante.. ) in hun geloof en hanteerde ik dezelfde normen en waarden. En hoewel ik later anders ben gaan nadenken over bepaalde aspecten van het leven, denk ik met trots terug omdat ik dankbaar ben dat zij mij hebben laten inzien dat je mag laten zien waar je voor staat en dat je daar ook best wat voor over mag hebben. Mijn ouders waren trouw aan hun geloof en daar hoorden bepaalde overtuigingen bij, waarvan sommige naar mijn idee van voor het stenen tijdperk waren. Desalniettemin hebben ze bijgedragen aan wie ik nu ben, en aan hoe ik mij hard wil maken voor hetgeen waar ik veel om geef. En datzelfde zie ik terug bij mijn broers en zussen, en mijn hart vulde zich daarom ook met trots toen ik samen met hen in dat takkeweer, een mars mocht lopen voor een zaak die er echt toe doet, ons klimaat.
