Column van de Dag: Het is 1969

Een nieuwe muziekcolumn van Marius van Buuringen: Iedere twee weken verhalen over zowel oude als nieuwe producties, oudere artiesten met opvallende nieuwe releases, en even zo vaak boeiende achtergrondverhalen. Kortom: Verhalen uit de wereld van Marmusic.

Vandaag besteedt Marius aandacht aan The Allman Brothers Band en in het bijzonder aan het album 'Southern Blood' dat vandaag uitkomt en waarmee Greg Allman definitief afscheid neemt.

Het is 1969 (door: Marius van Buuringen)

In dat jaar wordt ik vijftien jaar en volgens menigeen bewaar je tussen je vijftiende en achttiende jaar de beste herinneringen aan muziek. Met andere woorden, je neemt de muziek echt in je op en jaren later weet je nog precies de nummers uit die periode mee te zingen (woordelijk, nou nee).

In dat jaar kom ik in aanraking met een band die later heel veel invloed op me zou hebben qua muziekkeus, hoewel deze band pas een aantal jaren later een nummer uitbrengt die wellicht de meeste indruk op me heeft gemaakt. Dat nummer wordt nu nog gebruikt als openingstune in het Britse programma Top Gear. Ik heb het over de Allman Brothers Band en het nummer waar ik op doel is Jessica. Mocht je het niet kennen of is het weggezakt, dit is ‘m:

Maar nog even terug naar het begin, 1969 dus. Ik was een jaar of vijftien en mijn inkomsten bestonden toentertijd uit wat ik met een krantenwijkje verdiende. Een singletje kostte in die tijd 4,25 voor circa drie minuten muziek en een elpee kostte ongeveer 19,95. Een hoop geld, dus luisterde ik heel vaak naar muziek in een geluidscabine van een gerenommeerde platenzaak in Haarlem, waar ik destijds woonde, naar “nieuw”.

Ik heb daar uren doorgebracht en dàt was dan ook de plek waar ik in aanraking met de Allman Brothers Band. Hun allereerste elpee was getiteld (hoe kan het ook anders en hoe origineel, maar dat kwam bij heel veel bands in die jaren voor) The Allman Brothers Band en het nummer Dreams van dat album… klasse gewoon!

In maart 1971 speelde de band enkele malen in de Fillmore East. Deze optredens zijn opgenomen en te horen op hun derde album, de dubbel-LP At Fillmore East . Het album werd een doorslaand succes en groeide uit tot een klassieker, die wordt beschouwd als een van de beste live - en bluesrock-albums allertijden.

Fatale motorongelukken
Niet alle zes de bandleden konden langdurig genieten van de successen. Op 29 oktober 1971, kort nadat het dubbelalbum At Fillmore East ‘goud’ was geworden, kwam Duane Allman bij een motorongeluk om het leven. Ondanks het verlies van de leadman besloot de band toch door te gaan en de opnames van het vierde album, Eat At Peach, af te maken. Daarbij nam Dickey Betts de rol van Duane over.

Na enkele optredens als een vijfkoppige band werd er besloten weer een zesde lid en een nieuwe muzikant toe te voegen aan de band. Dat werd pianist Chuck Leavell. Het zou echter niet de laatste wijziging zijn binnen de formatie. In november 1972 kwam ook Berry Oakley om het leven bij een motorongeluk, niet ver van de plek waar eerder Duane Allman was omgekomen. Zijn plaats in de band werd overgenomen Lamar Williams.

Brothers and Sisters

In 1973 kwam het nieuwe album uit, het toegankelijke Brothers and Sisters

. Op dit album veranderde de muziekstijl meer richting de countryrock. Dit had twee oorzaken: anders dan de vorige drie albums werd dit album niet geproduceerd door bluesrock- producer

Tom Dowd, en daarbij kreeg Dickey Betts, als enige gitarist in de band, meer invloed op de muziek; hij ontwikkelde zich tot de tekstschrijver en de leadzanger van de gewijzigde band.

Met Brothers and Sisters

bereikte de band qua populariteit zijn absolute hoogtepunt. Twee van de bekendste nummers van The Allman Brothers Band zijn dan ook terug te vinden op dit album. En dan heb ik heet over het hierboven reeds aangehaalde instrumentale "Jessica" en de grote hit "Ramblin' Man".

Cher, alcohol en drugs

In 1974 ontstonden er problemen in de band. Gregg Allman en Dickey Betts begonnen beiden een solocarrière, Allman kwam in de publiciteit door een huwelijk met Cher, en overmatig alcohol- en drugsgebruik zorgden voor wrijvingen binnen de band. Wrijvingen die hun weerslag kregen bij de productie van het vijfde studioalbum van de band: het onevenwichtige Win, Lose or Draw .

Het leidde een periode in van ongeveer zes waar waarin de band er het ene moment wèl bleek te zijn en het andere moment ook weer niet. Soms kwamen de band weer bij elkaar om vervolgens weer uiteen te vallen. Uiteindelijk kwam er in 1982 een definitief einde aan de Allman Brothers Band.

Comeback

Het duurde 7 jaar, tot 1989 voordat de groep weer bij elkaar kwam. Dit had met name te maken met het succes van een uit vier cd's bestaand compilatiealbum, uitgebracht door PolyGram. De band moest ook toen wel noodgedwongen weer een personele wijziging ondergaan. Zo ontbraken Chuck Leavell en Lamar Williams. Leavell was op tournee met de Rolling Stones en Williams was in 1983 gestorven aan kanker. Hun plaatsen werden ingevuld met gitarist Warren Haynes en bassist Allen Woody. In deze vernieuwde formatie bracht de band in 1990 het album Seven Turns

uit, dat zeer goed werd ontvangen bij critici en hun bestverkopende album in jaren werd. De daaropvolgende albums konden echter geen groot publiek meer trekken, ondanks goede kritieken.

Allman Brothers Band nog steeds ‘on tour’

Inmiddels zijn we 48 jaar verder na het uitkomen van dat allereerste album van de originele formatie ‘The Allman Brothers Band. Weliswaar in een veelvuldig gewijzigde samenstelling (overlijden van Allen Woody en van drummer en mede-oprichter Butch Trucks) is de band nog steeds bij elkaar, en trekt nog altijd volle zalen met concerten.

‘Southern Blood’ muzikaal testament van Greg Allman

Zesenveertig jaar nadat zijn broer Duane verongelukte, maar toch nog veel te jong, overleed de 69-jarige Greg Allman op 27 mei aan kanker. Op dat moment had hij de opnamen voor zijn allerlaatste album Southern Blood net afgerond.

“I've got so much left to give, but I'm running out of time, my friend”

, zingt Gregg Allman in het indrukwekkende My Only True Friend, het enige zelfgeschreven nummer op zijn allerlaatste album dat vandaag, 8 september 2017, uitkomt.

Die vriend is uiteraard de 'road', waarop hij de afgelopen jaren nog veelvuldig te vinden was met zijn eigen Gregg Allman Band.

Going Going Gone

Ik besluit deze column met het zeer toepasselijke Going Going Gone (“I’m Closing The Book”) dat eveneens is terug te vinden op Southern Blood. Het is een nummer van Bob Dylan. Helaas is het nog niet op Youtube te vinden in de uitvoering van Allman, dus dan maar het origineel.

Daarmee is Southern Blood zeer nadrukkelijk een echt afscheidsalbum, waarop de medegrondlegger van de Southern rock nog één keer alles geeft.

Komende week gaan we lekker op vakantie, dus mijn eerste column verschijnt pas over drie weken weer. Ook zal dan op marmusic extra aandacht worden besteed aan deze geweldige muzikant(en).

(bron: o.a. Wikipedia)