Column: Oase

Een oase in het hartje van beverwijk. Een plek waar het water op een geheel andere manier tot je komt, dan dat je van een oase zou verwachten.

Het is ook een plek waarbij parkeren vrijwel onmogelijk is. Het maakt in dit geval niet uit. De auto 'mag' best even op de rijbaan haar rust nemen, zodat je je kan voegen bij de menigte die euhs en uhms produceren. Ze kijken frequent schuin naar beneden door een glazenruit, om daarna een bestelling "mét mayo" te plaatsen.

Je wordt plotseling aangesproken. Je verwacht, verzonken in gedachten, nog geen beweging. Een energieke dame kijkt je aan en staat tot je dienst om je op de snelst mogelijke manier, weer naar buiten te helpen. In deze oase voelt dat in tegenstelling tot andere 'oases' in Beverwijk; goed en begrepen.

Het is druk. Je staat voor je gevoel in een overvolle lift waarbij je direct verzucht dat je ook de trap had kunnen nemen. Met een hoofdbeweging kijk je of de auto zonder sancties uit de strijd zal komen. De behoefte in de oase overstijgt het terugkerend risico dat zich achter je op de rijbaan afspeelt. Je bent bereid het met overtuiging te nemen.

Uitzonderingen waarbij de behoefte zo groot is dat het water je in de mond loopt. Het zou een nieuw aanjaagprogramma kunnen zijn voor de gemeente. Dat we overal, met risico voor een 'aanstormende' parkeerwachter, de auto zullen parkeren voor de entree. Waar dan ook. Zelfs op het binnenterrein van de Beverhof. Om vervolgens met gierende banden naar huis te rijden om de 'buit’, zoals in dit geval verpakt in blanco papier en geel 'predikaat', te delen met een ongeduldige familie.

Op naar meer behoefte.. én een parkeerwachter; wel zo veilig!

Van de redactie.