Feijenoord: als ’t om de Wereldbeker gaat nog altijd ‘de eerste, de beste’!

Het Verhaal van de Dag neemt je vandaag 50 jaar mee terug in de tijd, naar 26 augustus 1970, toen Feijenoord in Buenos Aires de eerste wedstrijd speelde in de strijd om de Wereldbeker tegen Estudiantes de la Plata. Het zou de opmaat zijn naar de eerste Wereldbeker voor een Nederlandse ploeg.

(Tekst: Wim Meijer)

Met twee ‘sportieve’ ontmoetingen tussen de Rotterdammers en de Argentijnen lukte slaagde het team van Ernst Happel erin om als eerste voetbalclub van Nederland de Wereldbeker te winnen. De eerste confrontatie op 26 augustus werd een regelrechte thriller, waarbij Ove Kindvall en Willem van Hanegem een 2-0 achterstand wegwerkten. Twee weken later, op 6 september, maakte Jopie van Daele de klus af. Gevolg: Feijenoord blij, Rotterdam blij en… ook ondergetekende… heel blij. En daar is in 50 jaar tijd niets in veranderd!

Laat het een geruststelling voor iedere Ajax-minnende lezer van deze column: ik heb zelf nooit goed begrepen waarom ik als puber, wonend op bijna loopafstand van Amsterdam, Feijenoord zag als het ‘hoogste goed’ op voetbalgebied. Het moet er onbewust in mijn ‘inprentingsperiode’ ingeslopen zijn. Want net als een hond, die nooit meer afleert wat ie vóór de 22e week ongestraft heeft aangeleerd, zo is dat blijkbaar ook het geval bij deze Homo Sapiens, waarbij die 22e week gezien moet worden als het 18e levensjaar.

Ajax versus Feijenoord
Natuurlijk zijn er wel bepaalde oorzaken of excuses – ik kom de Ajaxfan met liefde tegemoet – voor aan te voeren. Feijenoord was in die jaren ook wel erg goed…… alleen, dat was Ajax ook! En Feijenoord was wel de eerste Nederlandse ploeg die de Europacup won (Lang Leve Ove Kindval!l) Alleen deed Ajax dat daarna driemaal op rij! Maar Feijenoord won ook nog de wereldbeker (Lang Leve het ‘brilletje van Jopie Van Daele!) Alleen deed Ajax dat 2 jaar later ook, om het in 1995 nog een keer zachtjes over te doen.

Meeloper of dwarsligger
Kortom: qua wapenfeiten kom ik er niet uit. Ajax heeft gewoon véél meer gewonnen dan Feijenoord. En toch……. toch is Feijenoord steeds ‘mijn cluppie’ gebleven. Als dat geen voer voor psychologen is, dan weet ik ’t niet meer!

Je kunt het natuurlijk op twee manieren bekijken. De positieve manier: ik ben nooit een ‘meeloper’ geweest. Negentig procent van mijn klasgenoten was voor Ajax, maar ik bleef trouw aan Feijenoord, zowel in goede als in slechte tijden! Of de negatieve manier: ik ben altijd al een dwarsligger geweest! Gaat iedereen rechtsaf, dan moet ik zo nodig naar links!

Underdogtheorie
Maar, je kunt het ook breder zien. Mensen hebben sterk de neiging om sympathie te ontwikkelen voor de ‘underdog’. Niets is leuker dan PSV onderuit te zien gaan tegen zaterdagamateurs van Noord-Scharwoude (tenzij je PSV-supporter bent) Wat ik daarmee wil zeggen is dat mijn keuze voor Feijenoord wellicht gebaseerd is op deze underdogtheorie. En dat lijkt me op zich ook helemaal niet zo verkeerd. Misschien is het wel die underdogtheorie waardoor sport ‘verbroedert’! Niet alleen respect voor die onaantastbare kampioen met die gouden ‘genen’, maar vooral ook voor die wat minder getalenteerde ploeg of speler, wiens prestaties gebaseerd zijn op puur de combinatie van ‘hard werken’ en ‘liefde voor de sport’.

Het gelijk van de harde werker
‘Een sociale omgeving, met mensen die hielden van de sport en bereid waren om hard te werken’. Het ‘kraambed’ van Feijenoord kan niet beter omschreven worden. In 1908 werd Feijenoord opgericht door de stamgasten van café ‘De Vereeniging’ in Rotterdam. Het zou dè voetbalploeg worden voor de Rotterdamse arbeidersklasse. En na eerdere namen (Wilhelmina, Hillesluise Footbal Club en RVV Deleritas) werd Feijenoord in 1912 ‘Feijenoord’ gedoopt, de inmiddels 108-jarige ploeg die z’n absolute hoogtepunten kende in 1970, toen eerste de Europacup I werd gewonnen, en die dus op die 26^e augustus 1970 in Buenos Aires mocht aantreden tegen Estudiantes de la Plata, waar een 2-2 gelijkspel voor de poorten van de hel werd weggesleept. Twee weken later werd de klus afgemaakt met een 1-0 overwinning in de Kuip, met dank aan 'het brilletje van Van Daele'. De wereldbeker was binnen, en daarmee het gelijk van de ‘harde werker’

Grote liefde
Respect voor die ‘harde werker’ boven de branie van de Amsterdamse natuurtalentjes. Dat móet de reden geweest zijn van mijn toenmalige keuze voor Feijenoord. Of…… was het toch ‘voorbestemd’?

In 2003 liep ik mijn ‘grote liefde’ tegen het lijf, met wie ik nu al geruime tijd getrouwd ben. Ze komt uit Vlaardingen, onder de rook van Rotterdam. Ze is super sociaal, kan ontzettend hard werken en is ‘wars’ van het competitie-element in de sport. Ik ben geneigd te denken dat toeval niet bestaat.

De suppoost van het Feyenoordstadion had er ook al moeite mee (Ton van Duinhoven anno 1971)