Nooit te oud om je dromen na te jagen...

Het verhaal van Jenny van Stein, verslaggeefster bij RTV IJmond en sinds kort mede-eigenaar van reclamebureau 'In de Kijker', die na een leven als mantelzorger alsnog haar droom achterna jaagt.

Na een leven van jong getrouwd op mijn 18e, twee kids op de wereld zetten op mijn 19e en 24^e, zorgen dat ze een fijne jeugd hadden en volwassen en gelukkig de wereld aankonden, en tevreden terugkijken op hoe alles verlopen was, werd het tijd voor wat uitdagingen. Ik melde me aan als vrijwilligster bij de colonne van het Rode Kruis. Vijftien jaar lang heb ik me voor iedereen ingezet. Meegevaren als verzorgende op het hospitaalschip de Henri Dunant, blaren prikken bij de Nijmeegse 4 daagse en ondertussen alle cursussen volgen die ik maar kon krijgen.

Het was een heerlijke tijd. Zwaar, maar het gaf zoveel voldoening. Dat duurde totdat mijn moeder ziek werd en ik dus gestopt ben met dit werk. Mijn man (47 jaar getrouwd) en ik namen de zorg voor mijn ouders op ons. Mijn moeder overleed plotseling op haar 64e en mijn (gehandicapte) vader bleef achter. Gelukkig woonde hij naast ons. De zorg bleek steeds meer grenzeloos, doordat hij steeds meer hulp nodig had en ook nog eens thuis aan de nierdialyse moest. Ook dat verzorgde ik na een korte opleiding in het MCA. Ik deed dat als mantelzorger. Geen PGB ,want ik wilde geen werkneemster van mijn vader zijn.

Alles deed ik samen met Jan, 24 uur zorg per dag, jarenlang geen sociaal leven, geen feestjes, verjaardagen, vakanties, enzovoort. Slapen met de babyfoon naast je bed , waar je niet alleen je vader hoorde snurken, maar ook de storingsmeldingen van de dialysemachine of zijn lucht wisselmatras om gelijk in te kunnen grijpen... dus vele slapeloze nachten.

Op een gegeven moment heb ik hem zwaar ondervoed uit het ziekenhuis gehaald, , nadat hij in coma had gelegen. Maandenlang heb ik op een stretcher naast hem gelegen. Maar was het waard! Hij kwam er weer bovenop. Het was enorm zwaar, maar we deden het met liefde. Gelukkig nam dochter Monica de taak over als het te zwaar werd. Op zijn 82e overleed mijn vader s'nachts, in mijn bijzijn.

En dan komt dat dubbele gevoel van enorme verdriet, maar ook van een soort bevrijding. Hoe ga je met dat gevoel om? Ik heb het daar heel moeilijk mee gehad, het besef dat ik niet 24 uur meer op de klok hoefde te kijken. Dat ik gewoon s ‘nachts kon doorslapen en dingen kon ondernemen na 20 jaar zorg voor mijn ouders.

[caption id="attachment_52412" align="alignnone" width="1204"]

Ik weet nog dat Jan en ik hierna voor het eerst in ons leven een weekend in een hotel doorbrachten. Wat een ervaring, dit hebben we 3 x gedaan in 3 maanden, maar toen ging Jan zijn gezondheid snel achteruit en liep ik binnen een paar maanden weer achter een rolstoel.

Was dit mijn leven? We hadden graag samen dingen gedaan, maar helaas. Tot Jan zei : en nu is het jouw tijd en wilde dat ik eruit ging en ging genieten. Door dit zetje van hem is mijn leven 180 graden gedraaid en heb ik ontdekt dat het leven zoveel meer te bieden heeft. Ik heb een enorme vriendenkring kunnen opbouwen. We doen hele leuke dingen samen, uitgaan naar muziekbandjes en belangrijk weten dat ze voor ons klaarstaan en ik voor hun.

En dan komt er weer een grote verandering: vrijwilligerswerk bij RTV IJmond, waar ik binnen no time verslaggeefster/ redactielid / cameravrouw en editor werd. En dat terwijl ik totaal geen opleiding heb genoten op dit gebied.

[caption id="attachment_52413" align="alignnone" width="2000"]

Trots dat ik al een paar honderd items heb mogen maken, en zulke leuke collega's om me heen heb. Dingen meemaak waar ik altijd van gedroomd heb. Ik sta op grote podia, sta bands te filmen, mag bekende Nederlanders interviewen zoals Jan Keizer, Anny Schilder, Ronnie Tober, Lange Frans, Wolter Kroes, Dries Roelvink e.v.a.

[caption id="attachment_52410" align="alignnone" width="1512"]

Een van mijn vrienden, Rick, kreeg ik enthousiast om ook camerawerk te gaan doen bij ons. Hij had het afgelopen jaar 57 sollicitaties de deur uit gedaan met geen resultaat. Al snel had hij door hoe de camera werkte en nu doen we veel items samen. De weekenden zijn voor ons. Vooral door de optredens van bandjes hebben we veel plezier in ons werk.

Rick had een grote droom: een eigen bedrijfje in reclame en camerawerk. En laat dat nu ook mijn droom zijn! Dus het was snel beslist: ‘Ik ga je helpen! We hebben weliswaar geen startkapitaal, maar we gaan gewoon kijken hoever we komen’.

Natuurlijk een sprong in het diepe, maar met onze positivisme, enthousiasme en geloof in wat we kunnen gaan we deze uitdaging aan. En zo volgt er weer een nieuwe fase in mijn leventje, waar ik jullie graag van op de hoogte hou: Het opstarten van In de komende periode zullen Rick en ik vaker van ons laten horen. Hoe onze droom verder gaat. Tot gauw!