Het is weer ‘De Elfde van de Elfde’, de dag waarop Prins Carnaval en Sint Maarten elkaar ontmoeten.

Woon je in het zuiden van ons land woont, dan héb je ’t blijkbaar helemaal. Kom je uit ’t noorden dan zùl je ’t nooit krijgen: dat ultieme carnavalsgevoel. En eigenlijk, als je er net zo’n beetje tussenin hangt, zoals ik, met mijn wortels aan de grens van de Noord-Hollandse provinciehoofdstad Haarlem, dan zit dat carnavalsbloed ook niet echt in de aderen.

Oké, ook in het Noord-Hollandse zijn er carnavalsverenigingen. En ook daar is op de avond van de 11e november menig buurthuiszaaltje bezet door een uitgedost gezelschap, waaruit de elf zotten worden gekozen, die in de daarop volgende maanden als Raad van Elf door het bruisende feestleven zullen gaan. Alleen, dat bruisende… dat is nu juist hetgeen waar het in het Noord-Hollandse aan ontbreekt.

Bijna 25 jaar lang was ik dansdocent en deejay in een partycentrum. Al die jaren zag ik het carnaval aan mij voorbij trekken. Ze riepen allemaal driewerf ‘Alaaf!’ met hun rechterhand aan hun linkeroor, liepen allemaal in polonaise hun vaste rondje, dronken allemaal hun pinten totdat ze niet meer proefden wat ze dronken en lachten allemaal om de grappen waar ze vorig jaar ook al om lachten. Veilig opgesteld van achter mijn disco keek ik toe hoe in de loop van de avonden het ‘lopen’ van de polonaise langzaam overging in ‘waggelen’ waarna, later dan bedoeld, de avond uiteindelijk doofde met een Raad van elf man, lusteloos ineengezakt achter een lange tafel, met rood omrande ogen, starend in een glas dat in het gunstigste geval nog een laagje ernstig verschraald bier bevatte. Een ontnuchterend tragikomisch beeld dat moeiteloos zou passen in een aflevering van ‘Man bijt hond’.

Toch kan ik mijn ogen er niet voor sluiten dat carnaval een feest is waar hele volksstammen verschrikkelijk veel plezier aan beleven. Ongeveer iedereen, afkomstig van beneden de grote rivieren, hoor ik uitsluitend praten in superlatieven om de sfeer van het carnavalsfeest te beschrijven.

En ook in veel andere landen (of streken daarvan) heeft carnaval een ereplaatsje op de kalender, zoals in Italië (Venetië), Frankrijk (Nice), Duitsland (Keulen), Zwitserland (Luzern), België (Aalst), Argentinië (Buenos Aires) en bovenal Brazilië met als ultieme carnavalsstad: Rio de Janeiro in Brazilië.

In Rio is carnaval meer dan een feestje. Daar is het echt een cultuur, ontstaan uit een mix van twee culturen: de Afrikaanse en de Portugese. Al vanaf 1870 gaan alle inwoners van Rio de straat op om de Samba te dansen en te feesten. Jaarlijks nemen aan het carnaval van Rio de Janeiro ruim vier miljoen mensen deel, waarbij het hoogtepunt wordt gevormd door de Sambodromo-parade, een parade van de zestien beste sambascholen van Rio de Janeiro, die gehouden wordt in het ‘sambadrome’, een zevenhonderd meter lang deel van de rua Marquês de Sapucaí, dat speciaal voor de optochten van tribunes is voorzien, en ruimte biedt aan 200.000 toeschouwers. Aan de parade doen gemiddeld 80.000 mensen mee.

Nu zitten we dus op die ‘elfde van de elfde’. Waarschijnlijk hebben ze in Rio nog nooit van die datum gehoord. Een Raad van Elf en een Prins Carnaval die met een driewerf ‘Alaaf’ wordt geïnstalleerd op de elfde van de elfde om elf minuten over elf…… daar hebben ze in Brazilië helemaal niets mee. In Rio begint ’t carnaval gewoon in februari. En dat is gelukkig voor de Brazilië. Want die ‘elfde van de elfde’ betekent voor ons dat we weer twee maanden lang onze oren moeten laten teisteren door de als vrolijk en komisch bedoelde klanken van veelal muzikale eendagsvliegen, met komend jaar de climax op maandag 3 maart, tijdens de Grote Optocht, hoogtepunt van het Oeteldonkse carnaval.

Natuurlijk gun ik iedereen z’n feestje, en dus ook z’n carnaval. En wat dat betreft is de ‘Elfde van de Elfde’ best een mooie datum, want zo’n beetje iedereen komt aan zijn trekken: de carnavalsliefhebber krijgt groen licht om een paar maanden ‘los te gaan’ en op diezelfde avond mag de jeugd langs de deuren om in het kader van Sint Maarten en al zingend snoep op te halen.

En heb je niets met carnaval en ook niet met Sint Maarten, dan kun je ook thuis je eigen rustige eilandje creëren. Een tip van mijn kant, waarmee je toch een beetje in de sfeer van de dag blijft: zwijmel lekker weg op de zwoele klanken van Astrud Gilberto’s “Manhã de Carnaval’, en reageer vooral niet op de bel, want dat ‘de koeien staarten hebben’ dat wisten we al lang!