Verhaal van de Dag: Smurfengekte

Vandaag 40 jaar geleden, op 5 november 1977, veroverde Pierre Kartner, alias Vader Abraham, de eerste plaats van de Nederlandse Top 40. Zeven weken lang hield hij met die kleine blauwe monstertjes de toppositie vast en verbleef in totaal 17 weken in de nationale hitlijst.

Aanvankelijk leek helemaal niemand er brood in te zien: een lied over ‘smurfen’, de creatie van de Belgische striptekenaar Peyo (Pierre Culliford) Het was het idee van de Harry Thomas, muziekproducent en organisator van het Schlagerfestival, om op die manier de smurfenstrip te promoten. Als ideale zanger had Thomas zijn protegé Dennie Christian in gedachten, maar diens manager Toni Hendriks zag dat helemaal niet zitten. Toen Thomas later naar Pierre Kartner stapte kreeg hij daar een gewillig oor. Op voorwaarde dat hij het lied mocht zingen op het Schlagerfestival schreef Kartner het Smurfenlied, dat op 15 oktober 1977 bij Dureco op single verscheen.

Dennie Christian moet zich ongeveer de haren uit zijn hoofd hebben getrokken (of uit die van zijn manager) dat deze muzikale worst nu aan zijn neus voorbijging. Binnen drie weken stond Vader Abraham met het Smurfenlied op de eerste plaats van de Top-40 om daar 7 weken te blijven staan en uit te groeien tot de best verkochte single van 1977 en de op één na meest verkochte Nederlandstalige plaat aller tijden met een verkoop van meer dan 400.000 exemplaren (de eerste plaats was in handen van Johnny Hoes met ‘Och was ik maar bij Moeder thuisgebleven’.

De zegetocht van Vader Abraham en zijn blauwe volgelingen bleef niet beperkt tot Nederland. Ook België omarmde de Smurfen, heel Duitsland ging plat voor ‘das Lied der Schlümpfe’ en in Engeland stond ‘The Smurf Song’ zes weken lang op de twee plaats van de UK Top 100.

Ook volgden uitvoeringen in het Frans, Spaans, Zweeds, Chinees en in het IJslands. Wereldwijd bereikte het nummer in tientallen landen de eerste plaats van de hitlijsten en werden er meer dan 25 miljoen platen van verkocht.

Dat voor Pierre Kartner het jaar 1977 helemaal niet meer stuk kon mag je concluderen uit het feit dat in diezelfde periode ook zijn ‘Kleine Café aan de Haven’ aan een wereldwijde zegetocht was begonnen. Het melodieuze nostalgische lied had Pierre Kartner geschreven in café ’t Schippershuis in de haven van Hoorn.

Nederland leek er niet echt warm voor te lopen. Slechts 3 weken stond het nummer in de Single Top 100 en acht weken in de Top 40, zonder een echte hoge notering te halen. In het buitenland liep men er echter mee weg. In de jaren die volgden werd het nummer door ruim 250 artiesten gecoverd.

In de Engels sprekende landen groeide 'The Red Rose Café’ uit tot een echte evergreen en werd gezongen door onder andere Demis Roussos, Engelbert Humperdinck en de Ierse folkband The Fureys.

In Frankrijk werd het nummer ook omarmd door onder andere Mireille Mathieu en Joe Dassin die het opnamen onder de titel 'Le café des trois Colombes’, en in Duitsland was het Peter Alexander die met zijn versie van 'Die kleine Kneipe ’ onze oosterburen aan zijn voeten kreeg.

Weliswaar zijn ‘het Smurfenlied’ en ‘Het Kleine Café aan de Haven’ de grootste hits van Pierre Kartner, verspreid over zijn hele muzikale loopbaan van ruim veertig jaar scoorde hij in totaal 69 hits in de Nationale Hitparade. Dat is het grootste aantal dat ooit een artiest of groep haalde. Van die 69 hits haalden ook ‘Zou ’t erg zijn Lieve Opa’ (met een piepjonge Mieke) en ‘Den Uyl is in den Olie (met Boer Koekoek) de eerste plaats.

Vanaf de tachtiger jaren scoorde Kartner geen echte grote hits meer, hoewel de Smurfen hem altijd zijn blijven achtervolgen. Diverse malen werd het nummer nog opnieuw uitgebracht. In 2005 gebeurde dat nog in België, toen Vader Abraham het Smurfenlied opnieuw opnam met de groep Dynamite. Het nummer werd opnieuw een succes en kwam tot de dertiende plaats in de Belgische hitparade.