Het Verhaal van de Dag neemt je vandaag 80 jaar mee terug in de tijd, naar 4 april 1939, toen het orkest van Glenn Miller het nummer “Moonlight Serenade” opnam.
(tekst: Wim Meijer)
Moonlight Serenade groeide binnen de kortste keren uit tot de herkenningstune van het wereldberoemde orkest, was 15 weken lang niet weg te slaan uit de ’the US Billboard charts’ en werd het wereldwijd overgenomen door dancings en dansscholen als sfeervolle afsluiter van de avond.
Muzikale input
Al in eerdere columns en Verhalen van de Dag lichtte ik een tipje van de sluier rondom de muzikale input die ik via mijn ouderlijk gezin mocht ontvangen. Die bestreek ongeveer het speelveld tussen het Cocktail Trio, John Woodhouse, Olga Lowina en Willeke Alberti. Dat betekende dat de naam Glenn Miller pas bij mij binnenkwam toen ik in 1971 op dansles ging en de vrijdansavonden werden afgesloten met ‘The Moonlight Serenade’.
Spelbreker
Het nummer is voor mij lange tijd het symbool geweest voor het niet-gewenste eindsignaal van een avond die nog veel mooier hád kunnen worden. Voor het eerst op dansles betekende immers ook ‘voor het eerst verliefd’. En de tonen van ‘Moonlight Serenade’ betekenden dat ik weer een volle week (168 uur!!!) moest wachten voordat ik opnieuw heup-aan-heup stond met het meisje dat er nog geen flauw benul van had hoe graag ik met haar heup-aan-heup stond.
Eumir Deodato
Het onvermijdelijke gevolg was dat ik Glenn Miller, en ‘Moonlight Serenade’ in het bijzonder, haatte. Dat werd anders toen er drie jaar later ‘iets moois’ was opgebloeid met diezelfde eerste liefde en we samen konden dansen op, jawel, opnieuw ‘The Moonlight Serenade’, maar nu in een uitvoering van de Braziliaanse musicus Eumir Deodato. Toeval bestaat niet, zou je zeggen, want die eerste liefde was zelf een geboren en getogen Braziliaanse.
Nu, 50 jaar later, is die liefde al lang ‘verleden’, maar niet die voor Eumir Deodato en die voor Moonlight Serenade in het bijzonder.
