Laatst droomde onze columnist Mick Boskamp dat hij politicus was. Er gebeurde bar weinig in die droom, maar toch werd hij bezweet en happend naar adem wakker…
De slangen in de slangenkuil (door: Mick Boskamp)
Je zult maar in de politiek zitten. Ik ga liever gewoon dood. Wat een slangenkuil is dat! Neem de afgelopen weken. Eerst was er de hoog opgelopen GroenLinks-ruzie tussen partijleider Jesse Klaver en Tweede Kamerlid Zihni Özdil, met als gevolg dat Özdil opstapte en bij zijn afscheid in de kamer een (Judas)kus kreeg van Klaver. Toen kregen we te horen dat Ron Meijer aan het einde van het jaar ophoepelt als voorzitter van de SP en dat lijkt me niet meer dan logisch, want hij was de man achter het schandelijke en zeer persoonlijke televisiespotje, waarin de PvdA-lijsttrekker Frans Timmermans te kijk wordt gezet als asociale Brusselse machtspoliticus. En vervolgens was er opeens beroering over het nieuws dat het verdedigingsteam van Geert Wilders meer bewijs in handen heeft gekregen dat tot op het hoogste politiek niveau invloed is uitgeoefend om de PVV-leider voor de strafrechter te krijgen. En dat het Openbaar Ministerie daarover heeft gelogen.
Mijn hemel! Als ik wat hierboven staat nog eens teruglees, dan kan ik me niet aan de mening onttrekken dat er weinig tijd moet overblijven om het volk te vertegenwoordigen. Het is hetzelfde gevoel dat ik heb als ik de tweets van Donald Trump lees. Die man is alleen maar de hele dag bezig om zijn eigen straatje schoon te vegen en te roepen dat hij geweldig is. Dat lijkt me zo vermoeiend, dat het niet anders kan dan dat je nauwelijks energie over hebt voor zaken die er werkelijk toe doen als je, nogmaals, in dienst van het volk opereert. Gelukkig zijn er uitzonderingen op de regel. Neem mijn Zandvoortse plaatsgenoot Karim el Gebaly, een geboren Zandvoorter en een getogen GroenLinkser, die als gemeenteraadslid vóór het circuit stemde. Aan de Volkskrant vertelde hij: ‘Het ziet er apart uit, een Groenlinkser die stemt voor een autorace. Maar ik moet doen wat goed is voor het dorp.’ Kijk, dat is een politiek statement waar ik persoonlijk heel blij van word!
In dat opzicht ben ik ook een groot fan van de 28-jarige, New-Yorkse Alexandria Ocasio-Cortez kortweg AOC genaamd. Dit jaar werd ze het jongste congreslid ooit in Amerika. Maar die leeftijd verhindert haar niet om doorlopend misstanden in de Amerikaanse politiek bloot te leggen, met als doel om a) het volk de waarheid onder ogen te doen zien en b) om datzelfde volk het eerlijkst en het best te kunnen vertegenwoordigen. Om haar bezig te zien in het Huis van Afgevaardigden is een traktatie. Bij deze deel ik het filmpje van vorige week, waarin ze in een fenomenaal betoog de grootste militaire leverancier aan de regering op de knieën kreeg. Met positief gevolg voor de Amerikaanse belastingbetaler. En dan denk ik: wat zou er een frisse wind door Den Haag waaien met jonge mensen als AOC en Karim el Gebaly, die het hart op de goede plek en empathie voor de gemeenschap hebben en voor de duvel niet bang zijn voor de slangen in de slangenkuil.
