Vandaag 110 jaar geleden, op 6 februari 1911, werd oud-president van Amerika Ronald Reagan geboren. Maar liefst 110 kaarsen had hij uit mogen blazen. Een mooi ritueel, ware het niet dat niet iedereen daar vandaag de dag nog even enthousiast over is. Immers: een mooier ritueel om aerosolen te verspreiden is nauwelijks denkbaar.
(tekst: Wim Meijer)
Toevallig ook vandaag, maar dan precies acht jaar geleden, kondigde de toenmalige Australische Minister van Volksgezondheid Tanya Plibersek een verbod af op het uitblazen van kaarsjes op taarten. Je zou kunnen zeggen dat ze een profetische blik had op de toekomst. Het leverde haar toen zowel kritiek op als bijval. Dat laatste vooral van ondergetekende!
Laat ik nu altijd gedacht hebben dat ik last had van een soort smetfobie, en dat ik daarin nog de enige was ook. Dan bedoel ik niet dat ik een ontembare schoonmaakneiging heb. Allesbehalve, zou ik bijna zeggen. Nee, het gaat om heel andere dingen. Van die zogenaamde ‘sociale dingen’. Van die momenten dat je elkaar allemaal aardig vindt, spelletjes doet, samen eet en drinkt, en…… dan moet je blijkbaar opeens alles met elkaar delen, tot de schoteltjes, lepeltjes en glazen toe. Als het ècht gezellig is, dan ben je niet meer ‘vies van elkaar’. Nou, ik dus wel!Verjaardagstaart
Dat is dan ook de reden waarom ik, al zolang ik mij kan herinneren, een onwaarschijnlijke hekel heb aan verjaardagen. Ik weet ‘t: Dat klinkt niet leuk. Niet sociaal, ook. Maar het is helemaal niet persoonlijk bedoeld. Het is heel simpel: Als men op een verjaardag geen taart zou eten dan zou ik met liefde langskomen. En zelfs dat taart eten zou nog wel gaan, alleen het voortraject van die taart…. dáár ligt mijn probleem.
Een verjaardagstaart is namelijk geen verjaardagstaart als er geen kaarsjes op staan. En die kaarsjes… jawel, die moeten worden uitgeblazen alvorens tot consumptie over te gaan. Alleen gaat dat blazen op zich al te vaak gepaard mèt ‘consumptie’. Hoe enthousiaster de jarige, hoe harder deze blaast, waarbij het blazen vaak niet beperkt blijft tot het uitstoten van lucht alleen. En niet zelden bekruipt mij het gevoel dat de kaarsjes worden geblust in plaats van uitgeblazen.
100 kaarsjes
Ik weet ‘t. Het klinkt overdreven. Daar moet je gewoon tegen kunnen. En toegegeven, ik ben in de loop der jaren ook wel enigszins gehard in deze. Met twee kinderen en vijf kleinkinderen heb ik inmiddels geleerd om selectief om te gaan met mijn ‘smetfobie’. Daar komt bij dat, hoe kleiner ze zijn, hoe minder kaarsjes er uitgeblazen hoeven te worden, en hoe kleiner dan ook de hygiënische schade zal zijn.
Anders is het natuurlijk wanneer opa 100 wordt en deze fragiele patroon van de familie, geacht wordt om met een van zijn laatste ademtochten al pruttelend 100 kaarsjes de zuurstof te ontnemen. Met ieder kaarsje dat dooft, dooft mijn trek in taart.
Eigen taartje
En ik dus maar denken dat ik de enige was met dit probleem. Maar nee: Vandaag dus precies acht jaar geleden viel dat juk van gêne van mij af. Op 6 februari 2013, kreeg ik bijval van de toenmalige Australische Minister van Volksgezondheid Tanya Plibersek. Met ingang van die mooie dag mochten van haar de Australische schoolkindertjes geen kaarsjes meer uitblazen op verjaardagstaarten. Jawel, eindelijk voelde ik mij begrepen!
Kindvriendelijk als de minister is, bood ze nog wel een alternatief: Als een kind tòch kaarsjes wilde uitblazen, dan mocht dat, maar uitsluitend op een eigen taartje, zodat de gemeenschappelijke taart gevrijwaard blijft van feestvarkens’ streptokokken en nu dus ook aerosolen met corona.
Immuumsysteem
Overigens leidde dit besluit van de minister tot de nodige discussie. Niet alleen ouders vonden het in veel gevallen overdreven, ook Steve Hambleton, president van de AMM (Australian Medical Association) was van mening dat deze vorm van bacteriënoverdracht alleen maar nuttig was bij het ontwikkelen van een gezond immuunsysteem.
“Het is net als met je handen wassen voor het eten als je in de zandbak hebt gespeeld” stelde hij. “Dat is nergens voor nodig! Het is normaal en gezond om te worden blootgesteld aan een zekere mate van milieuantigenen. Dat is nodig voor de opbouw van ons immuunsysteem. Als je een kind laat leven in een ‘plastic bubble’, kan het later in het leven de infecties niet aan. Kortom: Harder worden, kinderen – kiemen zijn goed voor je!”, aldus Hambleton.
Waterpijp, koekhappen, dippen en nootjes
Hoe steekhoudend Hambleton’s betoog ook mag zijn, mijn persoonlijke sympathie blijft toch uitgaan naar mevrouw Plibersek. Want met haar ‘verjaardagstaarten-richtlijn’ durfde ik weer, heel sociaal, iedere verjaardag aan.
En als we toch bezig zijn, dan heb ik nog wel een paar tips. Want wat dacht je bijvoorbeeld van koekhappen: telkens weer een nieuwe koek aan een oud afgekloven draadje? Of ‘snoepjes happen uit een bak water’? Hartstikke leuk, maar alleen als je de eerste bent. En dan zijn er nog de dipsausjes waarin we onze lekkernijen dippen, hapjes vanaf nemen en opnieuw dippen… of de gemeenschappelijke bakjes met pinda’s waarin de bacillen bij iedere graai explosief toenemen. En dan hebben we natuurlijk nog het roken van een waterpijp (lekker sociaal en zweverig rondgaan en slurpen uit hetzelfde pijpje) Ook dat mag van mij aan banden.
Dat laatste moet mevrouw Plibersek overigens dubbel hebben aangesproken, want ook profileerde zij zich als een gedreven kruisvaarder tegen rookgewoonten. Het Australische anti-rookbeleid wordt wereldwijd gezien als het meest vergaand en is de absolute nachtmerrie van de tabaksindustrie. Dit anti-rookbeleid is overigens door steeds meer landen opgevolgd, zo ook binnen de Europese Gemeenschap. Of dat ook het geval zal zijn met het ‘kaars-uitblaas-verbod’? Welnu, op dit moment zal het RIVM er niet voor nodig zijn om het af te raden. Dat kunnen we zelf ook wel bedenken. Maar of ook ná de coronacrisis het ‘kaarsjes uitblazen’ in de ban zal blijven valt te betwijfelen.
