Vandaag is het 50 jaar geleden dat, op 16 oktober 1972, John en Tom Fogerty, Stu Cook en Doug Clifford besloten om hun succesformatie Creedence Clearwater Revival op te heffen. Het einde van CCR betekende voor mij een stukje verarming van mijn jeugdige muziek- én dansbeleving. Maar gelukkig hadden we John Fogerty nog, en die is tot op de dag van vandaag niet kapot te krijgen.
(tekst: Wim Meijer)
Stijldansen van alle tijden
Zoals ik al in eerdere columns vertelde heb ik heel wat jaartjes doorgebracht op de dansvloer, eerst gewoon voor de lol als recreatiedanser, vervolgens in de wedstrijdsport en tenslotte ruim 20 jaar als dansleraar. En nog altijd is mijn overtuiging dat stijldansen misschien wat traditioneel, misschien zelfs ouderwets mag overkomen, maar zolang je danst op moderne muziek dat dan al snel blijkt dat ook stijldansen van alle tijden kan zijn.
Maar ja, ik zeg er wel iets bij: ‘zolang je danst op moderne muziek’. En soms valt dat helemaal niet mee. Want kijk de hedendaagse hitlijsten er maar eens op na: volop muziek waarop je heel goed een Cha-cha-cha, Rumba, Jive of Quickstep kunt dansen. Ja, zelfs een Slowfox komt nog weleens voorbij. Maar als je op zoek gaat naar een Tango, Engelse Wals of, nog erger, een Weense Wals, dan heb je toch echt een probleem.
I Put A Spell On You
En kijk, dat is de reden waarom Creedence Clearwater Revival voor mij de status van ‘onsterfelijk’ heeft gekregen. Eindelijk een band die voorzag in de behoefte van de stijldanser: een Weense Wals! Zelden heb ik zoveel rondjes gedraaid binnen één minuut als op ‘I Put a Spell on You’, dat vanaf september 1972 zowel de Top-40 als de dansvloeren domineerde.
Stukken sneller en 3x zo lang
Ik had nog maar net de eerste pasjes van de Weense Wals geleerd of ik mocht helemaal los op het scheurende stemgeluid van John Fogerty. Ga maar na: maar liefst 66 maten per minuut, terwijl voor een ‘normale’ Snelle Wals 56 tot 60 maten de regel is. Daar wordt je dus niet alleen moe van, maar ook heel duizelig, vooral als je alleen nog maar het rechtsom draaien beheerst, zoals toen bij mij het geval was. Tel daarbij op dat het nummer bijna 4.30 minuten duurde, terwijl in de danswereld een Snelle Wals van ongeveer anderhalve regel was, en je kunt je wel voorstellen dat je behalve over danstalent ook over een stevige maag moest beschikken om ‘I Put A Spel On You’ tot een goed einde te brengen.
Overleven
‘I Put A Spel On You’ was niet zomaar dansen, het wat een kwestie van overleven. Aftellen tot de laatste maten om daarna volledig uitgevloerd en met een compleet verstoorde motoriek je stoeltje aan de rand van het parket weer terug te vinden. Op dat moment prees je de jongens van Creedence Clearwater Revival niet alleen vanwege deze unieke Snelle Wals, maar meer nog voor het feit dat ze ook rustigere, of in ieder geval gemakkelijker dansbare nummers hadden gemaakt.
Tot en met 1972 maakte CCR mijn dansleven compleet met cha-cha-cha’s zoals ‘Up around the Bend’, ‘Proud Mary’ en ‘Who Stops the Rain’, gezellige Quicksteps (Lookin’ Out My Back Door en Bad Moon Rising), stevige Rumba’s (I heard it through the grapevine en Born on the Bayou) en swingende Jives (Sweet Hichhiker en Cotton Fields) en…
Breuk
Op 16 oktober 1972 kwam daar een einde aan. Na dertien jaar van samenwerking, die begon in 1959 als Tommy Fogerty & The Blue Velvets, vervolgens als The Golliwogs en vanaf 1967 als Creedence Clearwater Revival gingen de vier bandleden ieder hun eigen weg. Alleen John Fogerty, altijd al de toonaangevende kracht binnen de groep, lukte het om daarna een succesvolle carrière op te bouwen in de muziek. En niet zomaar muziek, maar ook héél dansbare muziek. In de wereld van de Country Line Dance gaat men nog altijd helemaal los op het werk van de voormalige Creedence – leading man.
Nikku & Friends op John Fogerty’s Southern Streamline
Weeping In The Promised land
Het meest recente werk van de voormalige CCR-voorman dateert van januari 2021. De single verscheen op woensdag 6 januari, net voor de bestorming van het Capitol in Washington door Trump-aanhangers. Fogerty is geen fan van Trump, dat liet hij al blijken in de aanloop naar de verkiezing van Trump maar ook in latere jaren. Vooralen vooral toen Trump het nummer ‘Fortunate Son’ ging gebruiken tijdens zijn campagne voor 2020.
In het nummer ‘Weeping In The Promised land’ kijkt Fogerty terug op het Presidentschap van Trump. Van achter zijn piano uit John Fogerty in een gospelachtige ballade zijn gevoelens over zijn land, de Verenigde Staten, die nog nooit zo verscheurd waren. Het zieke politieke klimaat rond de presidentsverkiezingen, de laksheid rond corona, de dood van George Floyd met de Black Lives Matter beweging als gevolg, allemaal reden voor ‘bittere tranen in het beloofde land’.
John Fogerty is nu 77 jaar, en in de laatste 2 jaar lijkt de situatie in Amerika nog verre van verbeterd. Wat dat betreft vrees ik dat ‘Mister CCR’ nog inspiratie genoeg heeft en zal krijgen.
