Vandaag 65 jaar geleden, op 7 september 1958, maakte Amerika kennis met een nieuwe rage: de Hula Hoop. Tijdens de Ed Sullivan Show trad de Amerikaanse zangeres Georgia Gibbs op met het nummer “The Hula-Hoop Song”. Vanaf dat moment kwamen wereldwijd de heupen van zowel mannen als vrouwen een stukje losser te zitten.
(tekst: Wim Meijer)
Hoepel zo oud als de mensheid
Spelen met een hoepeltje: Het is ongeveer zo oud als de mensheid zelf. Op veel afbeeldingen van de Oude Grieken komen we al afbeeldingen tegen van mannen met hoepels. En ook onder de Egyptenaren zou de hoepel al bekend zijn geweest.
Praten we echter over de Hula Hoop (of in het Nederlands: de Hoelahoep) dan blijven we steken bij het eind van de vijftiger jaren van de vorige eeuw. Dit is te danken aan de oprichters van het Amerikaanse speelgoedbedrijf Wham-O, Richard Knerr en Arthur Melin.
Hula Hoop
Zij hoorden van Australische vrienden dat kinderen ‘Down Under’ volop jongleerden met ronde hoepels van riet of bamboe. Het bracht Knerr en Marlin op het idee om hoepels te gaan produceren in allerlei kleuren en vervaardigd van PVC. Omdat de heupbeweging, die nodig was om de hoepel om het lichaam te laten draaien, sterke gelijkenis had met die van Hawaiaanse hula-danseressen, doopten de twee speelgoedfabrikanten hun nieuwe stukje speelgoed ‘Hula Hoop’.
Toen op die 7e september Georgia Gibbs optrad met het ‘The Hula Hoop Song’ brak de rage in alle hevigheid los. Een rage die niet beperkt bleef tot Amerika, maar ook in Canada, Europa en Australië de heupen losmaakte.
Mannen, vrouwen, kinderen en zelfs dieren vermaakten zich kostelijk met ongeveer het meest eenvoudig denkbare stukje speelgoed dat ooit de markt heeft veroverd. Binnen een tijdsbestek van een jaar werden er door Wham-O meer dan 100 miljoen hoelahoeps verkocht.
Meningen verdeeld
Zoals ongeveer bij iedere rage waren er ook partijen die zo hun bedenkingen hadden tegen dit heupwiegende fenomeen. Vooral de medische wereld stak een waarschuwende vinger op. Hoepelen zou gevaarlijk zijn voor de gezondheid. Het zou niet goed zijn voor buik en gewrichten, en de hoepel werd zelfs in verband gebracht met hartklachten.
Maar niet alleen artsen hadden hun bedenkingen. In Japan zag de overheid zelfs een bedreiging in de Hula Hoop en kondigde een verbod af op het ‘hoepelen’, omdat het normvervagend zou werken en onkuisheden in de hand zou werken. En ook in de Sovjet-Unie gaf men een eigen ‘draai’ aan de hoepel en noemde het ‘een voorbeeld van de leegte van de Amerikaanse cultuur’. Alleen de Katholieke Kerk, anders toch niet echt het toonbeeld van tolerantie, stelde zich met betrekking tot het hoepelen ‘flexibel’ op.
Rage na twee jaar ‘opgehoepeld’
Net zo snel als de hoepel de wereld veroverde, verdween de Hula Hoop ook weer uit het straatbeeld. Voor de heren van Wham-O was dat geen enkel probleem. Aansluitend op de hoepel-rage lag bij hun de ‘Frisbee’ al op de plank, die in de daarop volgende jaren een nog veel grotere en duurzamere rage zou ontketenen.
Vanaf 1960 gingen weliswaar nog steeds de heupen op-en-neer, maar nu op de muziek van Chubby Checker, die met de ‘Twist’ in dat jaar de muziekwereld veroverde. En om te twisten had je geen hoepel meer nodig. Het gevolg was dat, twee jaar na de introductie van de Hula Hoop geen hond er meer naar omkeek. Nou ja, geen hond… eentje dan!
