Vandaag 136 jaar geleden, op 28 januari 1887, viel de grootste sneeuwvlok aller tijden op de ranch van Matt Coleman in de Amerikaanse staat Montana: een wit donsje met een doorsnede van 38 centimeter. Misschien toch geen gekke gedachte om gedurende een sneeuwbui binnen te blijven of tenminste een helm te dragen.
(tekst: Wim Meijer)
Eigenlijk is het nooit goed: Hebben eindelijk een winter waarbij we bespaard blijven van alle ongemakken zoals vorst, sneeuw, gladde wegen en bevroren autoruiten en een torenhoge energierekening, missen we opeens het echte wintergevoel met Elfstedenkoorts, koek-en-zopies, erwtensoep en Glühwein.
Niet vreemd, want een beetje winterse periode met de kinderen op de slee en half Nederland op het ijs geeft gewoon wat licht in de anders zo sombere eerste maanden van het jaar.
Winter moet niet overdrijven
Maar het moet natuurlijk ook weer niet te extreem worden. Het mag wel koud zijn, maar nu ook weer niet tè koud. En sneeuw is leuk, maar natuurlijk niet te veel. En een verfrissende vrieswind stimuleert de trek in erwtensoep, maar als die wind te hard waait worden we ook niet vrolijk. Kortom: winter is leuk, maar Koning Winter moet niet overdrijven. En soms heeft hij die neiging.
Soms, heel soms, maakt Koning Winter het wel heel erg bont. Dan trekt hij niet zómaar een zak sneeuwvlokken open, dan grijpt hij naar ‘super’-sneeuwvlokken. Vlokken met een doorsnede tot zelfs 38 centimeter. Of we dan nog steeds kunnen spreken van ‘sneeuwpret’ valt te betwijfelen. Het heeft in ieder geval een hoog sciencefictiongehalte, maar toch… het komt soms voor!
Record zonder bewijs
Als we het Guinness Book of World Record moeten geloven, dan viel op 28 januari 1887 die grootste sneeuwvlok aller tijden. Het indrukwekkende winterkristal van 38 centimeter kwam neer op een ranch in de Amerikaanse staat Montana en werd gevonden door de ranch-eigenaar Matt Coleman. Volgens hem was de sneeuwvlok groter dan een melkpan. Het lijkt een sterk verhaal, vooral omdat we Matt Coleman maar moeten geloven op zijn eerlijke blauwe ogen, want een bewijs is niet voorhanden. Foto’s zijn er nooit gemaakt. En het is dan ook onduidelijk op basis waarvan het wereldrecord is erkend. In ieder geval: Het record staat in het beroemde Guinness Recordboek. En zolang het tegendeel niet bewezen is gaan we ervan uit dat ’t klopt.
