Wijk aan Zee – Het is zondagmiddag twee uur op het beeldenpark in Wijk aan Zee. Het lijkt er even op dat Ella de Jong vandaag een persoonlijke rondleiding kan geven. „Ik denk dat ik gewonnen heb”, zegt een mannelijke stem plotseling. „Ik had met mezelf gewed dat niet meer dan vijf personen zouden komen opdagen.”
De toon is gezet bij de entree van de beeldentuin. De ‘mannelijke stem’ en zijn vrouw – met ieder een elastiek om de broekspijp – knijpen in de rem en parkeren de fiets achter het naambord van het park: ‘Een Zee van Staal’. Terwijl de onverstoorbare excursieleider van vanmiddag aanstalten maakt om te starten, draaien twee personenauto’s het terrein van grondeigenaar PWN op. Een flinke groep mensen beent naar de ingang: een weddenschap gaat verloren. Met negen belangstellenden – plus hond – kan de rondleiding langs de staal-familie beginnen.
Tussen 14.00 en 15.00 uur verzorgde Ella de Jong zondag de rondleiding over het beeldenpark dat door Beatrix in 1999 officieel werd geopend.
‘Een Zee van Staal’
Onder de imposante entree ”De Poort” – gebouwd ter nagedachtenis aan de Tenerife-ramp – neemt Ella ons aan de hand en begint te vertellen over de beeldententoonstelling. „In 1999 werd Wijk aan Zee door zichzelf uitgeroepen tot cultureel dorp van Europa. Elf kunstenaars kregen de opdracht om een beeldenpark te bouwen”, zo vertelt ze. De bedoeling van het kunstproject was dat het de aandacht moest vestigen op de omgeving, en dat natuur, cultuur en industrie kunnen samengaan. Een ontdekkingstocht langs de roestige en surrealistische beelden is gestart.
‘Ik dacht wow!’
Mooi, minder mooi of misschien zelfs lelijk. „Je kan er in zien wat je wilt zien”, zo luidde een opmerking van één van de kunstenaars. De Jong – bekend van TIP Wijk aan Zee en als organisator van de Smaakmarkten – verhuisde twaalf jaar geleden naar het Paasdal in het kustdorp. „Ik dacht na een wandeling over het duin: wow, ik heb een beeldenpark in mijn achtertuin.” Ze werd besmet met het kunst- en staalvirus. Zes keer per jaar begeleidt ze de zondagse rondleiding. „Maar ook aan scholen en zelfs bedrijven”, voegt ze er enthousiast aan toe.
Een slot met geluid
Langs de ‘Stairway to Heaven’, kunstwerken ‘Zonder Titel’ en een roestig vogelhuisje: de zon verlicht inmiddels de roestige bouwwerken. De groep van negen – plus hond – telt inmiddels zelfs twaalf personen. Ze staan bij één van de laatste kunstwerken aandachtig te luisteren met één hand aan het oor. De Zee van Staal maakt deze zondag namelijk geluid. „Maar morgen ook hoor”, zo wordt me verzekert door één van de toehoorders.
