‘Oud geleerd en altijd doorgegaan’ daarvan kun je spreken bij de heer Souljé uit Velsen-Noord, die met zijn 94 jaar met afstand het oudste lid is bij Sports & Wellness MAX.
Geen tijd voor sport
Elf jaar geleden meldde de heer Souljé zich bij de sportschool, waar men net een fitnessgroep was gestart voor 55-plussers. Nooit eerder had hij aan sport gedaan. Toen hij jong was had hij daar geen tijd voor. Zij leven bestond uit lange werkdagen bij de Hoogovens, waar hij vanaf zijn 16e werkte. Tweeënveertig jaar lang werkte hij bij het staalbedrijf, waar hij zijn passie voor elektrotechniek volledig kwijt kon. In 1979 kwam daaraan een einde toen hij vervroegd met pensioen ging. Dat had alles te maken met de toenmalige crisis, waardoor veel banen bij de Hoogovens op de tocht kwamen te staan.
Blijven bewegen
Hoewel hij vanaf dat moment meer tijd had, zou het uiteindelijk nog 25 jaar duren voordat de heer Souljé de stap naar de sportschool zou maken. Die stap nam hij nadat zijn vrouw in 2003 na een ziekbed van 5 jaar was overleden. Vanaf het moment dat hij er alleen voor stond besloot hij om iets te gaan doen wat hem tussen de (liefst jongere) mensen zou brengen en wat hem ook actief zou houden. Zoals hij zelf zegt: “Je moet wel blijven bewegen, anders kun je straks helemaal niets meer”
Circuit
De stap naar de sportschool bleek een ‘gouden greep’. Inmiddels komt hij er 11 jaar. Tweemaal per week laat de hoogbejaarde sportieveling zich met de zorgtaxi naar MAX brengen, waar hij gedurende een training van een uur zich helemaal happy voelt tussen de andere ’55-plussers’. Onder begeleiding van Mariska, die hij inmiddels zo’n beetje ziet als zijn ‘personal coach’, draait hij grotendeels het sportieve circuit mee dat bestaat uit circa 10 onderdelen, variërend van conditietraining tot kracht- en balansoefeningen. Alleen de grondoefeningen laat de heer Souljé aan zich voorbijgaan. Terwijl de anderen zich op matjes op de grond neervlijen stapt hij naar de lopende band om ‘zijn eigen dingetje’ te doen.
Verhaal op lopende band
Geroutineerd stelt hij de lopende band in op een snelheid van 4 kilometer per uur, een hellingspercentage van 3% en een tijdsduur van een kwartier. Terwijl hij met een stevige pas en een onverstoorbare cadans zijn meters aflegt blijkt hij nog genoeg lucht over te hebben om zijn halve levensverhaal te vertellen.
Met zichtbaar plezier praat hij over zijn kinderen, waarmee hij nog altijd jaarlijks op vakantie gaat naar het Oostenrijkse Seefeld. Ook daar kan hij nog steeds wandelen, weliswaar niet meer op grote hoogten, maar in het dal en met een rollator gaat ’t prima. Hij praat over de schouwburg, waar hij vaak te vinden is met zijn kinderen en/of kleinkinderen. Binnenkort nog, gaat hij met een van zijn kleindochters naar ‘Jeans’, een swingende voorstelling met dans en veel Rock & Roll en soulmuziek. En me trots vertelt hij over zijn kleindochter die vorig jaar afstudeerde als arts, waarbij hij aanwezig was.
Zorgflat
Inmiddels woont de heer Souljé sinds een jaar in Woonzorgcentrum De Moerberg in IJmuiden, na 66 jaar in een eengezinswoning in Velsen-Noord. Een ‘bejaardenhuis’ noemt hij het liever niet. Behalve het ‘wonen’ maakt hij dan ook geen gebruik van verdere diensten van het huis. “Ik doe gewoon nog alles zelf”, aldus de heer Soeljé. “Zo ook mijn boodschappen. Dat is wel een kilometer lopen, maar met de rollator gaat dat prima. En lopen is gezond. En koken doe ik ook zelf. Ik ga liever niet tussen al die oude mensen zitten. Ik vind ’t leuker tussen de jongeren”.
Alleen
Terwijl hij onvermoeibaar voortstapt op de loopband komt het onderwerp bij het ‘alleen wonen’. Zijn blik gaat enigszins de ruimte in en een beetje in gedachte zegt hij dat ‘alleen zijn’ iets is wat nooit went.
“Toen mijn vrouw overleed had ik even een soort gevoel van blijdschap. Blij voor haar, dat ’t lijden voorbij was. En het is zo moeilijk iemand te zien lijden waar je van houdt. Maar twee weken later kon ik niet meer begrijpen dat ik ‘blij’ was geweest. En toch, toch blijf ik het gevoel hebben dat ze nog altijd een beetje bij me is. Had het vroeger tegen me gezegd en ik had je voor gek verklaard, maar nu praat ik iedere dag met haar. Iedere avond neem ik nog even de dag met haar door”.
Als hij even stilvalt vraag ik hem hoe zijn vrouw het zou vinden als ze zou zien hoe positief hij door ’t leven gaat en hoe goed hij voor zichzelf zorgt. Zou ze trots zijn? Enigszins in gedachten en met een voorzichtige glimlach klinkt ’t: “Ja, dat denk ik eigenlijk wel”.
Moet je nog iets van me weten?
Als de 15 minuten zijn verstreken stopt de band en stapt meneer Souljé naar de tissues om de handvaten en het tableau van de loopband schoon te maken. “Dat hoort er ook bij”. Daarna gaat ’t naar het bargedeelte van de sportschool om met de andere ’55-plussers’ aan de thee te gaan.
Vlak voordat hij zich gaat omkleden vraagt hij nog even: “Moest je nou nog iets van me weten?” Ik bedank hem voor het interview wat hij blijkbaar niet als een interview had ervaren. Ik trouwens ook niet.
